ഒട്ടകപ്പക്ഷി

എന്റെ വാക്കുകൾ കൊത്തിയെടുക്കുവാൻ

നീയെന്തിനാണിങ്ങനെ

ഭൂമിയിൽ ആഞ്ഞു കൊത്തുന്നത്?

കിളികളും കാറ്റുകളും പൂമ്പാറ്റകളും

വിതച്ച വിത്തുകൾ വളർന്നു വരുന്നു

അവയൊന്നും നിന്റെ ഒറ്റ നോട്ടത്താൽ

ഇല്ലാതാക്കല്ലേ..

മഞ്ഞു മണക്കുന്ന വാക്കുകൾ

ഞാൻ നിനക്കായി തന്നു

പകരം നീയെനിക്ക്

നക്ഷത്രങ്ങളും

കടലും

പതിച്ചു നൽകി

അതിലൊക്കെ ഞാൻ

നഷ്ടപ്പെട്ടു പോയ എന്നെ

ഓരോ നിമിഷവും കണ്ടെത്തുന്നു

നിന്റെ തല ഇപ്പോഴും

കുനിഞ്ഞു തന്നെ

പ്രണയം ഒരു കുറ്റമാണെന്ന പോലെ

ആരോടും പറയേണ്ട

ഭൂമിയിൽ നിന്ന്

നീ പെറുക്കിയെടുത്ത

ആ വിത്തുകൾ

നിന്നോടു പറഞ്ഞ

രഹസ്യങ്ങൾ.

അവസാന വിളി

ഒരിക്കലും ഞാൻ
അവന്റെ കണ്ണുകളിൽ
ഉമ്മ വച്ചിട്ടില്ല

എന്റെ ഉമ്മയുടെ
തീക്ഷ്ണതയിൽ
അവന്റെ കണ്ണ്
പൊട്ടിപ്പോകുമോ
എന്നതായിരുന്നു ഭയം

ഒരിക്കലും
ഞാൻ അവനെ
കിനാവു കാണാൻ ശ്രമിച്ചിട്ടില്ല
എന്റെ ചുട്ടുപൊള്ളുന്ന
കിനാവിൽ
വെന്തുപോകുമോ
എന്നായിരുന്നു ഭയം.

ഒരിക്കലും ഞാൻ
പേരു വിളിച്ചിട്ടില്ല
എന്റെ ആർദ്രമായ വിളിയിൽ അവൻ
തണുത്തു മരിച്ചാലോ
എന്നായിരുന്നു പേടി

ഇന്നലെ ഒറ്റക്കു
നടക്കുമ്പോൾ
എനിക്കു മുൻപേ
ഒരു നിഴൽ

നിഴലിനു മേലെ
കയറിയിറങ്ങുന്ന
വണ്ടിച്ചക്രം

എത്ര തടഞ്ഞു നിർത്തിയിട്ടും
ആദ്യമായി
ഞാനവന്റെ
പേരു വിളിച്ചു പോയ്

വീട്ടിലെത്തിയപ്പോൾ
അവൻ അവസാനമായി
എഴുതിയ കത്ത്
മേശപ്പുറത്ത്...

തിരികെ വരുന്നു

ഞാന്‍ തിരിച്ചു വരുന്നു, ഈ പഴയ നിലാവിറയത്തിലേക്ക്.
പോയ വഴിയില്‍ നിറയെ പൂ വിരിച്ചു നിന്ന മരങ്ങളുടെ ഓര്‍മകളുമായി...
ഒപ്പം നടക്കില്ലേ പഴയ പോലെ?